3.1 Metodologia analizy struktury kapitałowej i spółki zarządzania kapitałem.
Jak już wspomniano, kapitał przedsiębiorstwa jakiejkolwiek formie własności i działalności na kształtowanie źródeł dzieli się na akcji i papierów dłużnych. Jeśli wartości kapitału własnego i długu często zrozumieć równowagi odpowiednich rachunków po prawej stronie bilansu. Ta "księgowe" podejście do struktury kapitału jest tradycyjny wśród większości krajowych ekonomistów. Zobowiązania te salda używane w teorii finansowych techniki analizy w celu określenia wskaźników wypłacalności. Ta linia firm kapitału badawczych, takich jak synchronizacja teoretycznie tyle głęboko w krajowym nauki ekonomiczne i znajdują szerokie praktyczne zastosowanie w metody analizy ekonomicznej. Jednakże wraz z powyższego podejścia nie ma innej linii analizy kapitału, który jest trudny i najważniejszą częścią nowoczesnej teorii finansów. Ten kierunek jest związany z badań teoretycznych struktury kapitału firmy i znalezienie optymalnej proporcji kapitału własnego i długu. Prawie wszystkie zadania kapitału spółki zarządzającej decyzji związanych z metodologią analizy struktury kapitału [42]. Główne koncepcje nowoczesnej teorii finansów jest cena i koszt kapitału. Należy zauważyć, że następujące definicje i teoretyczne pozycje mogą się do spółek zorganizowane w formie spółek akcyjnych. Na koszt kapitału własnego spółki o nazwie iloczyn ceny rynkowej akcji na liczbę akcji w obiegu: E = S * Ns, (3,1) gdzie: E - equity cen; S - cena rynkowa jednej akcji spółki; Ns - liczba akcji spółki. D = B * Nb, (3.2) gdzie: D - koszt zadłużenia spółki; B - droższe najpierw obligacje wyemitowane przez spółkę; Nb - liczba obligacji w obiegu. Jeśli cen długu dotyczy bieżącego ukraińskiej rzeczywistości, to występują trudności związane z faktem, że praktyka kapitału zewnętrznego poprzez sprzedaż obligacji na rynku finansowym, do bardzo słabo rozpowszechnione w ukraińskiej gospodarki. Większość zadłużenia spółek publicznych są kredyty bankowe. Dlatego cena zadłużenia można uznać za wartość bilansowa zobowiązań do banku otrzymanych kredytów. Całkowita cena firmę o nazwie suma cen kapitał własny i obcy: T = E + D, (3,3) gdzie: T - całkowita wartość rynkowa firmy. Współczynnik struktury kapitału nazywa się stosunek: x = D / T (3.4) gdzie: x - wskaźnik struktury kapitału. Również charakterystyczne dla każdego rodzaju kapitału jest koszt. Koszt długu jest nazywany oprocentowanie, które narosłe odsetki do zapłaty przez bank kredytów. W przypadku obligacji koszt długu jest stopa zwrotu obligacji (inne niż oprocentowanie). Ogólnie rzecz biorąc, stawki obligacji powrotu poprzez rozwiązywanie odpowiednich transcendentalnej równaniem [42]. Załóżmy, że zadłużenie spółki składa się z ciągłych obligacji i kredytów bankowych, natomiast koszt długu wynosi: kd = l / D, (3,5) gdzie: kd - koszt zadłużenia spółki; A - wartość rocznych odsetek na obsługę długu. Koszt kapitału jest odpowiednikiem stopy procentowej, w którym dochód uzyskany lub dywidendy dla akcjonariuszy spółki. Koszt kapitału własnego firmy, z definicji, jest: ke = DI / E, (3.6) gdzie: ke - equity wartości; DI wielkości dywidendy dla akcjonariuszy. Koszt kapitału własnego może być również definiowana jako ilość oczekiwanych dochodów (dywidendy) na 1hrn. cena rynkowa akcji. Aby określić średni dochód w 1hrn. cena rynkowa kapitału, co obejmuje koszt kapitału własnego i długu konieczne jest znalezienie średniej ważonej wartości każdego rodzaju kapitału, tj.: ka = kd * D / T + ke * E / T. (3.7) Strona ka nazwie średni koszt kapitału spółki. Koncepcja średni koszt kapitału jest jednym z najważniejszych w nowoczesnej teorii finansów. Jeśli przyjąć, że wszystkie profit po zapłaceniu podatku dochodowego zostanie wypłacona akcjonariuszom w postaci dywidendy na akcje, a następnie: DI = (1 - r) * P (3,8) gdzie: P - wartość zysków; r - stopa podatku dochodowego. Całkowitego dochodu właścicieli kapitału spółki będzie składał się z dywidend i odsetek wypłacanych na rzecz posiadaczy obligacji: X = DI + l = (1 - r) * P + l (3.9) gdzie: X - całkowitego dochodu właścicieli kapitału firmy. Oprócz zainteresowania i źródłem dochodów z dywidend dla właścicieli kapitału firmy jest poziom cen akcji lub długu firmy, tj. DE i DD. Jeśli - wartości ujemne, w tym przypadku są właścicielami utraty kapitału. Głównym celem firmy zarządzania kapitałem w gospodarce kapitalistycznej jest maksymalizacja dobrobytu (dochodów) z właścicieli kapitału. Istnieją dwa źródła posiadaczy majątku firmy w celu zwiększenia kapitału: 1) maksymalizacja roczny dochód X; 2) maksymalizacji kapitału dla firmy E i D. Na pierwszy rzut oka wymogu maksymalizacji dochodu ekwiwalentnego do maksymalizacji wartości X. Jednak problem polega na tym, że X jest wartością losową. Firmy inwestycyjne jest traktowane jako źródło losowych riznochasnyh zmiennych: X (1), X (2), ... X (t), ... , gdzie X (t) - całkowity dochód właścicieli kapitału w roku t. Zmiennej losowej X opisuje odpowiednie prawa dystrybucji F (X) i ma cechy: matematyczne X oczekiwania i Dx wariancji. Jeśli symbol X znak nadziei matematycznej całkowitego dochodu po opodatkowaniu, biorąc pod uwagę wskaźnik (3,3) (3,4) (3,5) (3,6) (3,9) Równanie (3.7) można przedstawić w następującej postaci:
Jak widać ze wzoru (3.10), w celu zwiększenia ceny rynkowej kapitału odpowiada zminimalizować ka parametr - średni koszt kapitału. Tak więc, minimalizując średni koszt kapitału bezpośrednio wynika z kryterium efektywnego zarządzania firmą. Minimalny średni koszt kapitału jest nazywany optymalne i struktury kapitału, co odpowiada optymalnej średni koszt kapitału - optymalnej struktury kapitałowej firmy. Zadanie określenia optymalnej struktury kapitałowej firmy jest pobyt w stosunku kapitału struktury x, gdzie indeks ma minimalną wartość ka. Pierwsze prace poświęcone problemom optymalnej struktury kapitałowej, pojawił się w 50 lat. Liderami w tej dziedzinie badań są amerykańscy ekonomiści. Najbardziej uderzający w swej oryginalności i argumenty teoretyczne zostały amerykańskich naukowców artykuł Modigliani i Miller - Nagroda Nobla w dziedzinie ekonomii w 1986 roku Innowacyjne artykuł Modigliani i Miller nazywa ożywił reakcji wśród ekonomistów i teoretyków były przyczyną wielu dzieł, które używane pozycji i rozumowanie logiczne naukowców [26,29,42]. Mimo krytyki i komentarzy, na ogół pewne słabości opinie teorii Modiglianiego i Millera, ich pracy 50 lat pozostał najbardziej interesujące i naukowo uzasadnionej w badaniu struktury kapitałowej i zarządzania. Obecnie powstały dwie linie w teorii struktury kapitału: tradycyjne podejście i tzw MM (Modigliani - Miller). Tradycyjne pojęcie struktury kapitałowej różni się jasności i prostoty założenia teoretyczne i racjonalne spójności ostateczne wnioski. Wadą tradycyjnego podejścia jest słabe podstawy teoretyczne, co sprawia, że teoria ta słabo uzasadnione porównanie z alternatywnymi kotseptsiyeyu Modigliani i Miller. Tradycyjnych teorii analizy struktury kapitałowej i teorii MM pomimo różnicy początkowej pozycji i wnioski końcowe są oparte na aktualnych teorii wyceny kapitału CAPM (Capital Asset Pricing Model). Według CAPM teorii wartości (stopy zwrotu) z żadnego kapitału można przedstawić w następującej postaci: R = Rf + Rp, (3.11) gdzie: R - wartość (stopy zwrotu) z kapitału; Rf - wartości aktywów wolna od ryzyka; Rp - premia za ryzyko. Ponieważ koszt aktywów bez ryzyka są zwykle podejmowane przez stopę zwrotu z krótkoterminowych dłużnych. Premii za ryzyko związane z przyrodzonej niepewności gospodarki rynkowej w wielkości finansowych i działalności gospodarczej, tj. niepewność wartości uzyskanych dochodów. Ryzyko inwestycji w firmę produkcyjną dzieli się na ryzyko operacyjne i finansowe. Ryzyko operacyjne wiąże się z niepewnością sprzedaży produktów firmy. Z kolei ryzyko finansowe wynikające z dostępności funduszy pożyczkowych w firmie i zobowiązań związanych z wahaniami dochód przed odliczeniem odsetek i podatków [29]. Oczywiście, ze wzrostem zobowiązań zadłużenia spółki rośnie ryzyko niewypłacalności, aw konsekwencji zwiększy koszt długu i kapitału własnego. Znajdzie to odzwierciedlenie we wzroście wartości premii za ryzyko, tzn. rozmiar. W podziale elementów ryzyka przyczyn podział istnieje również ryzyko systematyczne i niesystematyczne ryzyko, tj.: Rp = Rs + Rn, (3.12) gdzie: Zł - premii za systematyczne ryzyko; Rn - premia za ryzyko niesystematyczne. Zgodnie z definicją, systematyczne ryzyko nie jest wydalany przez dywersyfikacji aktywów portfela, tzw nedyversyfikuyemym ryzyka. Dywersyfikacja portfela zakłada, że kapitał jest utworzone z kilku elementów. W przypadku aktywów produkcyjnych spółki lub środki trwałe zostaną zaprezentowane różne rodzaje towarów. Każdy składnik aktywów lub rodzaju produkcji, ale systematyczny prysuschyy ryzyka. Im wyższy stopień dywersyfikacji lub zestaw dóbr przemysłowych i usług, tym mniej wpływu ryzyka niesystematyczne. Na tyle duży stopień zróżnicowania niesystematyczne ryzyko może być ignorowane. Niesystematyczne ryzyko jest nazywany również zróżnicowane ryzyko, że ryzyko jest eliminowane poprzez dywersyfikację. Nedyversyfikuyemyy (systematyczny) ryzyko wynika z zależności od stopy zwrotu z ruchu firmy stolicą całego rynku jako całości. Liczebnie jest to wyrażone w pozytywnych współczynnik korelacji akcji powrotu i uśrednione stopy zwrotu wszystkich akcji na rynku. Stopa zwrotu jest spowodowane przez uśrednianie stopy zwrotu wszystkich akcji zapasów, które obertayutsya stopy zwrotu z rynku akcji nazywane jest "wtórnym akcji" lub stopy zwrotu z portfela rynkowego. Istnienie ryzyka systemowego oznacza, że w przypadku zmiany stopy zwrotu z portfela rynkowego jest wzajemne i jednokierunkowych zmian kursów akcji powrotu. Według teorii CAPM, systematyczne premii za ryzyko jest ustalana według wzoru: RCI = BI * (Rm - Rf), (3.13) gdzie: RCI - premii za systematyczne ryzyko i przedsiębiorstwa; Rm - ctavka rentowności "drugi działania"; BI - czynnik, który jest charakterystyczny dla ryzykownych akcji i firm. BI współczynnik równy 1 oznacza, że wzory (3.11) (3.12) w następujący sposób: Ri = Rf + Rm - Rf + Rm = rnI + rnI, gdzie: Ri-ctavka zwrotu (koszt) i kapitałów własnych spółki; RnI-premii za ryzyko niesystematyczne i firmy. Jeśli zakres jest dość zróżnicowany firm, może być konsekwentnie pomijane ryzyka, rnI = 0 i Ri Rm =. Należy zauważyć, że w tym przypadku, BI będzie średnia ważona współczynników b wszystkich spółek portfelowych, a [3]. Niech aktywów firmy i utworzone z aktywów i projektów liczby m i b współczynnik bij projektu j. W tym przypadku BI jest obliczana według wzoru:
B współczynnik jest obliczany na podstawie danych statystycznych dotyczących stóp zwrotu z akcji spółki oraz średniej rynkowej stopy zwrotu. Wadą tej metody określania b jest, po pierwsze, dokładność (błąd oszacowania nieuniknione), a po drugie, stabilność wyników w czasie (b może być bardzo różna w czasie i korzystania z wcześniej obliczonych wartości jest praktycznie bezużyteczny). Próbuje znaleźć analityczne wyrażenie dla współczynnika b jeszcze nie przyniósł znaczących rezultatów [42]. Jak wskazano powyżej, z b = 1 i wystarczające zróżnicowanie targów Ri wartość Rm =. Można również pokazać, że gdy b <1 nierówności b=""> Ri cpravedlyvo> Rm. Tak więc, b współczynnik jest miarą ryzyka systematycznego niż średnie ryzyko na rynku.
Fot. 3.1. Zależność współczynnika struktury kapitału i kosztu kapitału
